Dit weekend weinig op het blog gezet en daar is helaas een reden voor. Nadat vrijdag middag de ruggenprik tot 2 keer aan toe mislukt was, hebben we een emotioneel weekend gehad.
Vorige week vrijdag ging de ruggenprik super makkelijk en viel het onwijs mee. Er was een fijn team aan artsen die echt de tijd namen om de prik te doen en het was dan ook zo gepiept. Deze week was het helaas anders.. Chris werd opgehaald, zonder dat er van te voren iemand bij hem was geweest. In de röntgen kamer (waar ze de prik zetten in verband met eerdere rugproblemen) kwam de arts tot de conclusie dat hij niet kon prikken op de plek waar hij dat graag wilde. Dat was een voorbode voor de rest. Hij heeft daarna 2 keer misgeprikt en de derde keer moest hij zich omdraaien met de naald in zijn rug, angstaanjagend! Gelukkig is het wel gelukt om een klein beetje hersenvliesvloeistof af te nemen en de chemo erin te spuiten. Terug op de afdeling heel erg goed opgevangen door de verpleegkundigen en ze gaan voor volgende week gelukkig dezelfde arts inzetten die de prik de eerste keer gedaan heeft. Hopelijk was dit een eenmalige actie!
Rond 7 uur kwam ik met eten aan in het ziekenhuis. Speciaal moeten afkoelen op de au bain marie manier, omdat er anders te veel bacteriën bij het eten kunnen komen die Chris ziek kunnen maken. Iets waar we nu echt niet op zitten te wachten. De maaltijd opgewarmd in de magnetron en hier lekker van gegeten. Na het eten verwachtte Chris een toetje, maar die was ik vergeten.. Dat was niet zo handig, want daar hadden we nu bijna ruzie om. Chris was nog van slag van die middag, heeft last van de prednison en is nog steeds erg moe door de chemo. Hierdoor was hij een beetje prikkelbaar. Ik ben heel erg moe door alles wat er nu speelt, ik had eerder in het ziekenhuis willen zijn en op de weg waren de mensen vervelend. Dus ook een beetje prikkelbaar. Dit kon niet goed gaan, maar gelukkig hebben we ons in weten te houden en is er geen bom ontploft op de afdeling 😉
Na het eten hebben we nog even samen op bed gelegen, waar de tranen in overvloed stroomde. We hadden beide geen super dag gehad en toen kwam toch ook wel de realisatie dat het best heftig is wat we nu allemaal mee maken. Gelukkig zijn we super blij dat we dit samen kunnen doen, want we hebben veel steun aan elkaar.
Toen we eenmaal uitgejankt waren, ging ik onderweg naar huis. Bij de auto mijn ouders gebeld, want daar wilde ik heel graag naar toe. Mijn moeder heeft me toen opgehaald en ben ik lekker naar Schagen gegaan om even tot rust te komen. Chris heeft zijn rust in het ziekenhuis gepakt, want die kan toch nergens heen 😉
Vrijdag was er een dikke boodschappenlijst naar Elsa gegaan. Ik zou naar huis toe gaan en hij wilde toch wel heel graag wat drinken en proteïne yoghurttjes hebben. Zaterdag kwam Elsa aan met een dikke boodschappen tas, met alles in drievoud. Ik denk dat als het ooit crisis wordt in het ziekenhuis, dat alle patiënten van de afdeling hier op zijn kamer zullen zitten! Thanks Elsa!
Vandaag heeft hij ’s morgens bezoek gehad van zijn ouders en ’s middags kwam ik met mijn ouders in het ziekenhuis. Ondanks dat het heel fijn is om even weg te zijn, wil ik toch ook heel graag hier zijn en voelde het goed om weer samen te zijn. Vanavond even lekker gegeten met z’n 2en (dit keer wel een toetje meegenomen, want een ezel stoot zich niet 2 keer aan dezelfde steen). Chris is verschrikkelijk moe, dus die gaat lekker slapen. Ik ga lekker naar huis toe, even met Soyala knuffelen en ook lekker slapen. Morgen weer een nieuwe dag, met een nieuwe cocktail van chemo’s voor Chris. We zijn benieuwd hoe dat gaat uitpakken!
