Op dag 663, 12 augustus 2020 hebben wij afscheid moeten nemen van Chris. Het is volledig naar zijn wens gegaan en hij is rustig en vredig ingeslapen. Helaas zal de crematie in besloten kring plaatsvinden vanwege het corona-virus. We hebben veel steun ervaren van de mensen die aan ons gedacht hebben en regelmatig een kaartje onze kant op gestuurd hebben. De condoleance is wel open voor iedereen. Dit zal op woensdag 19 en donderdag 20 augustus plaatsvinden in Paard café (Den Haag). Reserveren hiervoor is verplicht vanwege de corona maatregelen (Let op: 1 reservering per persoon!). Reserveren kan via: https://datumprikker.nl/p8xe8yhzn3v76523
Daarnaast gaan wij een herinneringen boek maken en wij willen jullie dan ook vragen om een mooi verhaal/anekdote/herinnering aan Chris te delen op www.memori.nl/chris-scholten Chris is namelijk misschien niet meer onder ons, maar de herinneringen zullen voor altijd blijven!
Liefs,
Anouk, Ineke, Chris sr, Monique, Arjan, Anita en Myrthe
Het was zo ver! We hadden een aantal dagen geleden kunnen regelen dat we met Stichting Ambulance Wens 2 dagen naar Schiermonnikoog konden gaan. We wisten niet zo goed wat we konden verwachten, dit was voor ons ook voor het eerst dat we met deze Stichting weg gingen. Op zondag 9 augustus stond de ambulance met de 2 vrijwilligers om 09:00 uur bij ons op de stoep. Wel vroeg opstaan dus, maar dat was het zeker waard! Het was een lange tocht naar Lauwersoog, waar de boot naar Schier vertrekt. Maar gelukkig was de ambulance van alle gemakken voorzien. We hadden lekkere airco, een gezellig muziekje en ook Monique was bij ons in de ambulance ingestapt. De ouders van Chris waren net voor ons vertrokken, zodat ze dezelfde boot konden nemen als wij. Hoewel het bijna bij Lauwersoog toch nog wat spannend werd of we de boot gingen halen, heeft onze chauffeur Ron er alles aan gedaan en met resultaat! De boot was gehaald en de pret kon beginnen! Dat we aankwamen op het eiland trokken we meteen veel bekijks met de ambulance. Schier is auto-luw en niet zo heel groot, dus we vielen lekker op. We zijn als eerste naar het hotel gegaan om onze spullen af te zetten. Chris had ook wat rust nodig van de reis, dus is toen ook even op bed gaan liggen. Toen heb ik samen met Monique een rondje over het eiland gedaan en uiteindelijk beland bij de oom en tante van Chris, die een huisje op Schier hebben en daar toevallig ook dat weekend waren. Chris belde na een tijdje dat hij er klaar voor was en de reis langs memory-lane kon beginnen. We zijn als eerste naar het huis gegaan waar Chris vroeger met Monique en zijn ouders gewoond heeft. Er was niemand thuis, dus we hebben uitgebreid de tijd genomen om even rond te snuffelen. De buurvrouw kwam op een geven moment wel bezorgd naar buiten (die had de ambulance zien staan), maar was al snel weer gerustgesteld. We vervolgde onze tocht langs zijn oude basisschool, het oude huis van Peter en Sonja (waar hij een jaar gewoond heeft om zijn basisschool af te maken) en door naar de Berkenplas waar Chris veel rondgehangen heeft op de warme dagen. Voor de mensen van de Ambulance Wens was niets te gek, dus Chris werd met zijn brancard over het schelpenpad (zelfs een stukje off-road haha) gereden naar de plek waar we het beste uitzicht hadden over de Berkenplas. We hebben daar met elkaar wat foto’s gemaakt en zijn toen weer hotelwaards gegaan. Daar heeft Chris nog heel even kunnen liggen, voordat we uiteten gingen. Chris had in de middag al een mooi restaurant gezien en toen denk ik ook al bedacht wat hij ging eten, want daar was hij wel heel snel uit 😉 Een bord spareribs mocht het worden en daar heeft hij heerlijk in gegeten! Zelfs nog een dame blanche na, zo veel heeft hij in tijden niet meer gegeten. De after diner dips zijn wel altijd gigantisch, dus Chris is daarna lekker op zijn bed gaan liggen. Maar veel tijd hadden we niet, want we wilde nog even naar het Noorderstrand. Hier werkt het neefje van Chris en die wilde hij nog graag even gedag zeggen. Ook hebben we daar een prachtige zonsondergang gezien! Toen ging bij Chris wel echt het lichtje uit en is hij naar bed gegaan. Ik hebben daarna samen met Jeroen, Ingrid (oom en tante van Chris), Monique en zijn ouders nog wat gedronken bij Tox, de bar waar zijn nichtje ook aan het werk was. Rond 11 uur besloten we allemaal naar onze hotelkamers te gaan (die lagen vanwege het laat boeken in combinatie met het hoogseizoen verdeeld over het eiland). Dat ik bijna bij mijn kamer was zag ik dat Ron en Erica (vrijwilligers van de stichting) nog buiten zaten en hebben we nog even lekker zitten kletsen. Om 2 uur vonden we het mooi geweest en hebben wij ook dromenland opgezocht.
De volgende ochtend hadden we om 9:15 uur afgesproken voor het ontbijt. Chris had zijn eigen goedemorgen mee en we konden voor hem alleen wat fruit meenemen bij het buffet. We merkte wel dat Chris enorm moe was van gister, dus we waren blij dat we gisteren al zoveel hebben kunnen zien van wat Chris graag wilde. Na het ontbijt is Chris nog even in zijn bed blijven liggen en hebben Monique en ik met Erica en Ron lekker bij Tox op het terras gezeten. Het waren natuurlijk enorm warme dagen, maar op Schier is het gelukkig altijd een aantal graden koeler en een windje, dus het was best aangenaam in de schaduw. Toen Chris opgeladen was, zijn we eerst naar de oude schoolmeester van Chris gegaan die nog op het eiland woont. Het was erg bijzonder om ook die mensen te mogen ontmoeten en herinneringen op te halen van de basisschool tijd. Chris was na dit bezoek erg moe, maar wilde nog wel graag naar het zwembad en de ijsbaan. Hij bleef lekker in de ambulance liggen, maar we hebben het wel allemaal gezien. Hoewel ik de ijsbaan in eerste instantie niet herkend had (het was een open veldje met een sloot die vol gegroeid was met riet, ik dacht; waarom stoppen we nu hier haha). Toen we dat gezien hadden, was het hele lijstje van Chris afgewerkt. We zijn toen nog even naar zijn oom en tante gegaan zodat hij daar nog even op bed kon rusten, voordat we om 16:30 uur de boot weer terug naar Lauwersoog namen. Eenmaal weer aan de wal moest er natuurlijk ook nog gegeten worden en hebben we in Joure een stop gemaakt bij Chris zijn favoriet, de gouden M. Uiteindelijk voor het toetje met de ambulance door de drive en het avontuur was compleet! Uiteindelijk waren we om 23:00 uur weer in Bergen op Zoom en hebben we heerlijk kunnen slapen na dit mooie weekend!
Wij zijn de Stichting Ambulance Wens en natuurlijk de twee geweldige vrijwilligers Ron en Erica onwijs dankbaar dat ze Chris zijn laatste wens mogelijk hebben gemaakt. Dit waren prachtige dagen en herinneringen die we nooit meer zullen vergeten! De stichting draait volledig op vrijwilligers en donaties. Om nog meer mensen hun laatste wensen uit te laten komen, hebben zij deze donaties hard nodig. Mochten jullie dus iets kunnen missen, maak een donatie aan de Stichting Ambulance Wens en zorg ervoor dat nog veel meer mensen dit soort prachtige herinneringen kunnen maken met hun (terminale) familielid. https://www.ambulancewens.nl/doneren
Het is al een tijdje geleden dat wij iets van ons hebben laten horen. Helaas betekent in dit geval niet altijd geen gehoor is goed. De laatste blogpost was erg positief, de bloedgetallen zagen er goed uit, EBV leek onder controle, alleen die ellendige plek op de lever was nog te zien. Ze hebben daar uiteindelijk een punctie van gemaakt en Chris bleek de e-colli bacterie onder de leden te hebben. Hij heeft daarvoor een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen en behandeld met antibiotica. Dit was een lange antibioticakuur die gegeven moest worden via het infuus. Gelukkig mocht Chris na een aantal dagen ziekenhuis weer naar huis. De thuiszorg was weer ingeschakeld om de antibiotica te verzorgen. Na twee weken was de kuur afgelopen. Helaas bleek bij het bezoeken van onze hematoloog dat toch dat EBV-virus niet minder was geworden, dus dat er toch nog een aantal chemokuren aan zaten te komen. Dat was echt even een flinke tegenvaller. Ondertussen had ook het welbekende corona-virus Nederland in zijn greep en zat ik ook noodgedwongen thuis te werken. In het begin wel fijn om weer eens echt met z’n 2en thuis te zijn. Echter merkte we toch al snel dat de medaille ook een andere kant had. We hebben uiteindelijk besloten dat Chris na mijn verjaardag (1 juni) met zijn ouders mee naar huis zou gaan. Dit om ons beide even rust te gunnen en echt even alleen maar aan onszelf te hoeven denken. Hij onderging de chemokuren en dit was toch echt wel elke keer een enorme belasting. Chris had enorm veel last van vermoeidheid en met de kuur werd dit meer. Op zich niet erg, als de behandelingen maar het gewenste effect hadden. Helaas kregen wij keer op keer slecht nieuws, het EBV-virus bleef maar groeien. Ondertussen werd Chris alleen maar zwakker. Zijn lijf kan nu niet veel meer hebben en dat heeft Chris zelf bij de artsen duidelijk aangegeven. Daarop heeft de arts besloten om hem weer op te nemen in het LUMC donderdag. Ze gaan nu nog één poging doen om het EBV-virus de das om te doen. Deze kuur is veel gerichter en daarom verwachten de artsen dat dit een minder zware belasting is voor zijn lichaam. Hij heeft deze kuur gisteren (zaterdag) gehad en nu is het afwachten wat dit met de EBV-waarde gaat doen.
Het is al even geleden en er is in de tussentijd een hoop gebeurd, dus tijd voor een update. De laatste keer dat we schreven was 19 november. Alles ging de goede kant op en het lukte ook steeds meer om af en toe het huis uit te gaan. Even gedag zeggen bij Paard, op visite naar familie, even een drankje doen in de stad, afbouwen met medicatie en zelfs 1 keer in de 2 weken op controle in plaats van elke week. Ook in de weken na de laatste post ging dat zo door. We hadden leuke plannen gemaakt voor de feestdagen en vakantie.
Tot ongeveer 3 weken geleden. Langzaam ging het achteruit. Chris werd steeds vermoeider en ook het eten ging steeds minder goed en hij kreeg last van zijn darmen. Daarnaast hebben ze ook het virus dat hij eerder al een keer gehad heeft weer in zijn bloed gevonden (EBV virus). Dit vroeg om een back up plan voor de kerstdagen. We zouden eerste kerstdag naar Monique in België gaan en tweede kerstdag naar mijn ouders in Schagen. Nu kwam de familie Scholten op eerste kerstdag naar ons in Den Haag. Dit was heel erg gezellig, maar voor Chris ook wel heel erg vermoeiend. Vooral de kinderen die veel lawaai maken en alle prikkels die daar bij komen kijken zijn te veel voor Chris. De familie ging rond 12 uur weer richting huis. Chris heeft daarna alleen maar op de bank geslapen. Later in de middag bedacht ik ineens dat het misschien niet zo’n gek idee was om vandaag al naar Schagen te gaan in plaats van morgen. Chris was nu toch al helemaal gesloopt en dan zou hij morgen wellicht nog iets aan zijn dag hebben. Het reizen is namelijk ook iets dat veel energie van Chris vraagt. Even overlegd samen en ook hij vond dat een goed idee. Zo gezegd, zo gedaan. Alle spullen verzamelen en hup de auto in. We hadden mijn ouders niets verteld, dus dat zou een leuke verrassing worden. Ik wist dat mijn opa en oma zouden komen eten, dus zo hadden we mooi 2 vliegen in 1 klap. En verrast dat waren ze zeker! Het was onwijs leuk om de reactie te zien van mijn ouders, zusje, opa en oma. Ik heb daar heerlijk gegeten en de avond afgesloten met een potje sjoelen. Chris heeft de hele avond op de bank gelegen. De volgende ochtend stond er een lekker kerstontbijt klaar inclusief pasteitje. Chris heeft wederom de hele dag op bed gelegen terwijl wij spelletjes speelde en mijn vriendin Kelly nog even langs kwam. Die woont al jaren in Australië, dus het was heel erg leuk om met haar weer even bij te praten. ’s avonds gingen wij gourmetten en we hadden cadeautjes voor elkaar gehaald. Chris is heel even beneden geweest voor de cadeautjes, maar hij heeft over-all weinig van de kerstdagen meegekregen. Na de cadeautjes ben ik nog even met Myrthe de stad in gegaan. We bleven nog een nachtje slapen en zouden de volgende dag weer naar huis gaan.
We hadden om 1 uur een afspraak in Leiden. Dit om het EBV virus aan te pakken met Rituximab. Helaas voelde Chris zich enorm beroerd en zag het niet zitten om naar Leiden toe te gaan. We hebben Theo gebeld en die heeft een ambulance gestuurd om Chris in Schagen op te halen en naar Leiden te brengen. Daar gingen we dan, in de ambulance op naar Leiden. Toch wel bijzonder om ook zo eens in de ambulance te zitten. Mijn vader kwam achter ons aan met onze auto. Ook hadden we besloten dat Soyala nog maar even bij mijn ouders moest logeren. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was Theo er snel over uit; Chris moest blijven en zou voor een spoedopname gaan.
Chris kwam eerst op de acute opname te liggen, wachtend op een plekje op de afdeling hematologie. Theo heeft eerder al aangegeven dat hij verwacht dat dit dipje komt door een combinatie van het EBV virus en het stoppen met de prednison. Zijn lijf moet nu namelijk alles zelf oppakken en tegelijkertijd vechten tegen het virus. Ze hebben besloten om hem weer een stootkuur prednison te geven, om er voor te zorgen dat alles in zijn lijf weer iets rustiger wordt. Daarnaast hebben ze verschillende onderzoeken gedaan en daar is niets bijzonders uit gekomen.
Vandaag ben ik even bij hem in het ziekenhuis geweest en hij zag er al wat beter uit. Je kan wel meteen zien dat hij prednison heeft gehad, want hij had wel al weer een bolle kop. Ze gaan nu langzaam aan de prednison weer afbouwen. Het doel van de opname is aansterken, zodat hij weer naar huis kan en zich beter voelt. Wij hopen allemaal dat dit snel weer achter de rug is en betere tijden weer aanbreken.
Ons oud&nieuw gaat dus iets anders worden dan we van te voren verwacht hadden. Wij hopen natuurlijk voor iedereen een (veilig) en gezellig oud&nieuw en een gelukkig en gezond 2020. Bedankt voor alle lieve berichtjes en kaartjes het afgelopen jaar, dat doet ons goed. Nu gaan we weer knallen om in 2020 dit hoofdstuk (hopelijk) echt af te kunnen sluiten.
Ik had gehoopt om niet zo snel weer in de pen de duiken om een update te schrijven, maar helaas is het nodig. Sinds de vorige update is het eigenlijk bergafwaarts gegaan met Chris.
Vorige week donderdag hadden wij een afspraak in het ziekenhuis bij onze verpleegkundig specialist Theo. Wekelijks hebben wij een afspraak met Theo om met hem door te nemen hoe het gaat. Helaas had hij tijdens onze afspraak nog geen uitslag van het biopt wat eerder genomen is van de lymfeklieren in de hals. Hij vertelde ons wel dat er vanmiddag ‘grote visite’ (overleg met artsen van verschillende disciplines over de patiënten) was en dat ze dan waarschijnlijk de uitslag te horen zouden krijgen en zo nodig een behandelplan op stellen. Afgesproken dat hij ons zou bellen met de uitslag. Om 5 uur belde Theo dan ook met het nieuws dat de cellen die gevonden waren in de lymfeklieren cellen waren die bij het EPV virus horen. Super fijn nieuws natuurlijk! Dit betekende wel dat de Rituximab behandeling (behandeling tegen dit virus) wat eerder toegediend zou moeten worden. We mochten ons dus maandag om 11 uur melden in het LUMC.
Het weekend wat volgde hebben wij doorgebracht bij de ouders van Chris in Bergen op Zoom. Zijn zus en haar kinderen waren er ook, dus dat was erg leuk. Chris heeft zelf alleen weinig van dat weekend meegekregen omdat die vooral op bed lag om te slapen. Zijn lichaam vraagt zo veel energie dat hij de hele dag in bed ligt. Het eten lukt eigenlijk ook al een tijdje niet meer, dus dat helpt natuurlijk ook niet met het energielevel. Gelukkig ging het drinken nog goed, dus veel suikerhoudende frisdranken zijn de oplossing. Dat moet aangevuld worden met dagelijks 4 stuks Nutridrink (flesjes drinken die heel veel calorieën en eiwitten bevatten) om niet nog meer gewicht te verliezen. Op zondag zijn wij terug gegaan naar Den Haag om maandag op tijd te kunnen verschijnen bij Theo.
Maandagochtend leek dat alleen nog niet zo makkelijk. Chris had totaal geen energie meer en wilde absoluut niet naar het ziekenhuis toe. Contact opgenomen met de poli en in overleg met Theo toch besloten dat het heel belangrijk is om wel te komen, juist als Chris zich zo slecht voelt. Met hangen en wurgen is het gelukt om in de auto te stappen en naar het spreekuur te gaan. 11 uur hebben we niet gered, maar daar zijn ze gelukkig niet heel moeilijk mee. Eenmaal aangekomen een vingerprik en was het tijd voor het spreekuur. Theo gaf aan dat hij vond dat Chris er niet slechter uit zag dan de donderdag ervoor. Hij gaf aan dat het een kwestie was van even doorzetten, want het moet toch straks beter gaan. Nadat Chris de Rituximab had gekregen was het tijd om huiswaarts te gaan. In de week die volgde heeft Chris eigenlijk alleen maar boven in bed gelegen en was het douchen of badderen soms al een hele opgave.
Ik ben donderdagochtend vertrokken naar Schagen om nog een weekendje bij mijn ouders te spenderen voor het werken weer gaat beginnen. Even met mams naar de West Friesche Markt, naar de bioscoop, uiteten en uitlunchen geweest, het verlate verjaardagscadeau gegeven aan mam en even bij opa en oma langs gegaan. Ik heb dus super veel gedaan en leuke dagen daar gehad. Chris zijn moeder (Ineke) was in Den Haag om ‘op te passen’ en vrijdag met hem mee te gaan naar Theo.
Helaas werd mijn rustige weekend vrijdagochtend wel even goed door de war geschud door bericht van Ineke. Naar het spreekuur gaan bleek nog grotere opgave dan maandag. Chris had totaal geen energie en kon zelf zijn bed niet meer uit komen, was misselijk, moest overgeven en had diaree. Even contact gezocht met Theo en die wilde hem toch wel heel graag zien. Besloten om de ambulance te laten komen en Chris daarmee naar het ziekenhuis te brengen. De ambulance broeders hebben hem uit bed getilt en zo gingen ze met de ambulance naar het LUMC toe. In de ambulance kwamen ze erachter dat zijn hartslag veel te hoog was en hebben ze besloten hem naar de spoedeisende hulp te brengen. Toen zijn hartslag eenmaal onder controle was met wat extra zuurstof, is hij naar de poli gegaan en heeft daar Theo gezien. Na overleg met de artsen hebben ze besloten om Chris op te nemen in het ziekenhuis om hem goed in de gate te kunnen houden. Ze vermoeden nog steeds dat de reactie van de huid graft vs host is en het overgeven en diaree veroorzaakt wordt door het EPV virus. Toch hebben ze voor de zekerheid vrijdag een biopt genomen van de darm, om ook dit weer zeker te weten. Hier hebben wij nog geen uitslag van, dat volgt ergens deze week. Na de biopt is de diëtiste nog even langs geweest. Om de conditie en gestel van Chris weer een beetje op peil te krijgen is het nodig om 8 flesjes Nutridrink te drinken op een dag. Dit gaat het niet worden, omdat hij eigenlijk niks binnen krijgt of binnen houdt. Besloten is dat Chris sondevoeding krijgt om zijn lijf toch te voorzien van de nodige energie. Vervelend, maar wel het beste nu.
Vanmiddag ben ik samen met mijn ouders op bezoek gegaan in het LUMC en daarna hebben zij mij naar huis gebracht. Toch een korter weekendje dan ik had geplant, maar dit is voor mij wel het fijnste. Vanavond ook nog even langs geweest bij Chris, maar hij was zo moe dat ik na een kwartiertje weer huiswaarts ben gegaan.
Dit alles is natuurlijk super vervelend en niet wat je hoopt. Ik ben momenteel wel heel blij dat hij daar is, omdat ze hem daar de zorg kunnen geven die hij nodig heeft. Ik hoop dat hij met de sondevoeding weer wat opknapt en snel weer een beetje energie terug vindt. Wanneer hij weer weg mag weten wij niet, maar nu is het belangrijkste om hem eerst weer een beetje op te lappen. Dit was het lange verhaal weer voor vandaag, ik hoop de volgende keer weer met mooi nieuws te komen! Tot snel!
Ik hoor jullie denken; eindelijk weer eens een stukje. Sorry inderdaad dat we zo lang niks hebben laten horen. Het zijn rommelige weken geweest. Chris is thuis maar het herstel van de stamceltransplantatie duurt lang en gaat met up’s en down’s. De bloedwaarden zijn weer aardig opgekrabbeld, wat betekend dat zijn lijf (en de cellen van Monique) hard aan het werk zijn. Dat uit zich vooral in enorme vermoeidheid. Soms kan Chris wel de hele dag slapen. Op goede dagen lukt het om iets meer te doen, maar wanneer die zijn en hoe vaak ze zijn is nog erg wisselend. Daarnaast heeft hij veel last van de zogenoemde ‘graft vs host’. Dit betekend eigenlijk niets meer dan dat de cellen van Monique zich vermenigvuldigen en de cellen van Chris als vreemd materiaal zien. De goede cellen van Monique vallen dan dus de cellen van Chris aan. Tot nu toe vind de ‘graft vs host’ vooral plaats in de huid. Hierdoor is Chris al een aantal weken een sneeuwman en vervelt hij 10 keer vaker dan een slang. Niet alleen vervelend voor mij, omdat er niet tegen op te stofzuigen valt, maar vooral voor hem omdat hij moet blijven smeren met vieze, stinkende, vette zalfjes. Gelukkig wel dat de ‘graft vs host’ alleen maar op zijn huid zit. Het is ook mogelijk dat het in zijn darmen (resultaat: veel kotsen en diaree) of in zijn lever (resultaat: niet-functionerende lever) zit, maar dat is tot nu toe nog niet het geval. Wel heeft hij het EPV virus opgelopen. Dit is een virus dat bijna iedereen bij zich draagt, maar door de goede weerstand bij gezonde mensen geen kwaad kan. Helaas is de weerstand van Chris nog heel erg laag, waardoor hier wel actie op ondernomen moet worden. Een eiwitbehandeling (Rituximab) is nodig om het virus aan te pakken. Hij heeft vorige week de eerste dosis gehad en hij zal dit nog 3 keer moeten herhalen. Daarnaast hebben ze afgelopen week een lymfeklier in de hals weg gehaald voor onderzoek. Op de PET-scan lichtte deze namelijk op. Dit kan 2 dingen betekenen; het EPV virus is daar actief (wat de doktoren verwachten) of er zitten kankercellen. De lymfeklier staat nu op kweek en we verwachten daar komende week de uitslag van te krijgen.
Dat was voor nu even al het geklaag, want ondanks dat Chris zich beroerd voelt hebben we de afgelopen weken ook goed nieuws gehad! Vlak voordat ik lekker een weekje met een vriendin op vakantie ben geweest, kregen we de uitslag van de beenmergpunctie die een week eerder gedaan was. Super goed nieuws, want het beenmerg van Chris bestaat nu voor 100% uit donorcellen (van Monique dus)! De dichtheid van de cellen was nog laag, maar dat is normaal. De cellen hebben de tijd nodig om zich te vermenigvuldigen. Maar dit betekend wel dat het eerste (en belangrijkste deel) van de transplantatie geslaagd genoemd mag worden. Hij krijgt binnenkort nog het 2e deel van de transplantatie (dan worden er witte bloedcellen van Monique ingespoten om het immuunsysteem een boost te geven en de laatste (zieke) cellen van Chris weg te werken). Wanneer dit is, weten wij ook nog niet.
Dus gelukkig lijken alle behandelingen het gewenste resultaat te hebben. Dit was het voor vandaag, geen idee wanneer we weer iets van ons laten horen. Challaz!
